Στη δημόσια διαβούλευση εισέρχονται τα εργασιακά ζητήματα της χώρας σε μία περίοδο που ήδη έχει χαρακτηριστεί ως εργασιακός Μεσαίωνας. Η συγκρότηση του εργασιακού πλαισίου, των εργασιακών σχέσεων, αλλά και δικαιωμάτων είναι ζητήματα δομικής φύσης σε σχέση με την οικονομία, αλλά και τη δημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας.
Μετά από πρωτοβουλία του υπουργείου εργασίας να καταθέσει στη δημόσια συζήτηση συγκεκριμένες προτάσεις σε ό,τι αφορά τα εργασιακά ζητήματα, ανοίγει ένας μεγάλος διάλογος για την
ανασυγκρότηση του εργασιακού τοπίου, αλλά και της οικονομίας.
Η επαναφορά του θεσμού της διαιτησίας, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως τρόπου καθορισμού του κατώτατου μισθού, μαζί με την επεκτασιμότητα των συλλογικών ρυθμίσεων και στους εργαζόμενους εκτός των συνδικαλιστικών ενώσεων, αλλά και η σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού, είναι τα κυριότερα σημεία των εργασιακών σχέσεων και προτάσεων που τίθενται σε δημόσια διαβούλευση.
Στο πλαίσιο των συγκεκριμένων προτάσεων αναγνωρίζεται η πρόθεση της κατάργησης στην πράξη των μνημονιακών αντεργατικών νομοθετικών ρυθμίσεων των τελευταίων πέντε χρόνων, που απορρύθμισαν εντελώς την αγορά, αλλά και την εργασία με μία συνεχή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, προκαλώντας και οικονομική ασφυξία στην εσωτερική αγορά.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2010, με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που επέβαλαν, προκάλεσαν βαρύτατα πλήγματα και αφάνισαν σχεδόν ολοκληρωτικά το συλλογικό εργατικό δίκαιο, δηλαδή τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Με αυτό τον τρόπο ενίσχυσαν το κλίμα εργασιακής και κοινωνικής ανασφάλειας και δημιούργησαν περιβάλλον απόλυτης ισχύος της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Οι χώροι εργασίας μετατράπηκαν σε παράδεισους εργοδοτικής αυθαιρεσίας, στους οποίους κυριαρχεί η ατομική διαπραγμάτευση και η μονομερής, από την επιχείρηση, συρρίκνωση των αποδοχών και των θεσμικών όρων των εργασιακών σχέσεων. Οι αποδοχές των εργαζομένων έχουν φτάσει σε εξευτελιστικά όρια, χωρίς καμία προστασία γι’ αυτούς, προκαλώντας οικονομική ύφεση σε ολόκληρο τον κύκλο των οικονομικών συναλλαγών. Μία από τις μεγαλύτερες συνέπειες, άλλωστε, της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, αλλά και της αποσταθεροποίησης της αγοράς είναι από τη μία η εκμετάλλευση των εργαζόμενων, κι από την άλλη τα υψηλά ποσοστά ανεργίας.
Σημειώνεται ότι η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και του δικαίου των συλλογικών συμβάσεων, αποκαθιστά τη δημοκρατική και συνταγματική νομιμότητα στις εργασιακές σχέσεις, συμβάλλει στην αναβίωση της δημοκρατίας στους χώρους εργασίας, προωθεί την κοινωνική δικαιοσύνη ενισχύοντας τους εργαζόμενους, συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας, ενισχύει την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων των νοικοκυριών και με αυτό τον τρόπο συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική αναγέννηση και ανάπτυξη της χώρας.
Η δομική σχέση εργασίας – οικονομίας – κοινωνίας βρίσκεται σε ιδιαίτερα σημαντική θέση στη συγκρότηση και παραγωγή πολιτικής. Μάλιστα, σε δημοκρατικά συστήματα η εργασία απαιτείται να είναι προστατευμένη και να αντιμετωπίζεται με σεβασμό προς τα εργασιακά δικαιώματα, καθώς «η εργασία παράγει πλούτο». Όταν η εργασία υποτιμάται και δίνεται βορρά στους εργοδότες συσσωρεύοντας κέρδη και κεφάλαιο, οι συνέπειες είναι άμεσες και δυσμενείς για την οικονομία και την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου